(november ’18) Puinportret
Bij Letters for Home, (iii) in Memory
Zij herinneren zich niet de kinderen,
het leven nog voor zich, versteend
schuilend in hun moedersschoot,
in de ban van huilende nachtuilen,
het laatste sprookje dat moeder prevelde
over Handley Pages hoogboven Petegem,
hoe een ronkende Hercules zijn klauwen
zette in kelders van herfst en honger.
Zij herinneren zich niet hoe Franse bataljons
vochten om een station zonder sporen.
Aan de Knok de schokbuis van bloed door
huizen, de vlammen om klamme handen
vanster en stof, een snapshot van een god
in kleine ogen. Zij herinneren zich niets
van gebalde vuisten in moeders’ dijen.
Zij zijn killer selfies van te snel herwonnen geluk.
Steven Van de Putte